De medische podcasts schieten als paddenstoelen uit de grond. Logisch, want de honger naar het op een gemakkelijke en laagdrempelige manier consumeren van medische kennis is groot. Waar komen al deze podcasts eigenlijk vandaan? Wie bedenkt zo’n podcast? In deze blogs leer je de personen kennen achter deze medische podcasts. Wat is hun achtergrond, waarom zijn ze hiermee begonnen en wat willen ze ermee bereiken? Vandaag leer je Duncan Jarvies kennen, multimedia editor van de podcasts van het British Medical Journal.
Wie is Duncan Jarvies?
Hij heeft biochemie gestuurd, maar heeft zich na zijn studie ook verdiept in informatie-technologie en geschiedenis en filosofie van de wetenschap. Hij heeft zelfs nog een tijdje in de televisiewereld gewerkt. In 2008 kwam hij bij het British Medical Journal terecht in de functie van multimedia editor. Als multimedia editor is hij als projectmanager verantwoordelijk voor onder video's, infographics of podcasts. De British Medical Journal is internationaal één van de meest bekende en gerenommeerde medische tijdschriften. Zij publiceren sinds 1840 hoog-gewaardeerde onderzoeken. Sinds 2014 hebben zij dit uitgebreid met een podcast. Wij vroegen aan Duncan Jarvies hoe dit is ontstaan en welke bijdrage de podcasts leveren aan het tijdschrift.
Hoe is het idee ontstaan om een podcast te starten?
We zijn ermee begonnen, omdat het een interesse en experiment was van mijn collega. Het is ook een hele tijd een projectje voor erbij geweest, maar we zien de laatste vijf jaar een explosie aan interesse in medische podcasts. We zien podcasts als een extra middel om kennis te delen, zoals je dit misschien niet kunt doen in het tijdschrift of via webinars. We zoeken nog steeds een beetje naar hoe we dit het beste kunnen vormgeven. In eerste instantie waren onze podcasts een soort nieuwszender, à la de BBC. Nu willen we dat het voelt alsof je vrienden of collega's over een bepaald onderwerp hoort praten.
Wat kan een podcast bijdragen aan een medisch tijdschrift?
Een podcast kan veel bijdragen op het vlak van meningen van de auteurs of editors, praktijkvoorbeelden of onzekerheid in de wetenschap. In de British Medical Journal publiceren we natuurlijk alleen evidence-based wetenschap waardoor er geen ruimte is voor deze onderwerpen. Een podcast kan echt context bieden aan bepaalde gepubliceerde artikelen. Als je namelijk zwart op wit schrijft wat de auteur vindt, lijkt het net of dit een richtlijn is. In een podcast kun je nuance aanbrengen met je verhaal. Je kunt onzekerheid bespreken zonder dat de luisteraar dit gaat verwarren met de enige waarheid. Wat ook zeer aantrekkelijk is aan een podcast is dat mensen vaak de volledige aflevering luisteren. Bij een geschreven artikel slaan lezers makkelijk bepaalde stukken over, zoals de methode. Of ze gaan zelfs direct naar de conclusie. In een podcast neem je de luisteraar mee in het verhaal en slaan ze niet zo snel bepaalde stukken over. De luisteraar weet ook niet wat er besproken wordt en op welk moment. Op die manier dwing je de luisteraar een beetje om het volledige verhaal te luisteren.
Wat is het publiek dat naar de podcast luistert?
Het is best lastig om daarop een antwoord te geven. We hebben veel verschillende podcasts vanuit de British Medical Journal en sommige podcasts zijn specifiek voor een bepaalde doelgroep. Zo is de podcast Sharp Scratch specifiek voor geneeskunde studenten en beginnende artsen. Het medium podcast is erg intiem doordat mensen hun verhalen, meningen en emoties delen. Daarom gebruiken we voor deze podcast vooral jonge sprekers, omdat luisteraars zich met hen kunnen identificeren. We hebben ook specifiek een podcast voor huisartsen, Deep Breath In. De doelgroep voor deze podcast is jonge huisartsen, maar eigenlijk zien we in onze statistieken dat er collega's luisteren van 35 tot en met 55 jaar. Ons publiek is dus erg divers, hangt af van de podcast en soms is onze doelgroep ook groter dan verwacht.
Hoe kies je een onderwerp voor de podcast?
Wij hebben gemerkt dat verhalen of emoties zorgen dat leerstof blijft hangen. Dit hebben we ook gebruikt in de podcast met educatieve onderwerpen. We nodigen een patiënt uit om te praten over zijn of haar aandoening om nadien meer uit te leggen over het desbetreffende onderwerp. Luisteraars gaan dan de feiten koppelen aan een persoonlijk verhaal waardoor ze het beter kunnen onthouden. We proberen in andere podcasts de luisteraar mee te nemen in de onzekerheid die er nog is in de medische wereld. Op die manier kunnen we meer context geven aan een bepaald onderwerp, zoals hoe collega's het in de praktijk ervaren, welke dingen nog onzeker zijn en hoe je hiermee kan omgaan.
Hoe is de inhoud van de podcast veranderd over de jaren?
In het begin identificeerden we onszelf met een radiozender. We brachten het laatste nieuws in de medische wereld. We nodigden een auteur uit van een interessant artikel en bespraken in een interview de bevindingen. Nu willen we uitstralen dat vrienden en collega's onder elkaar een onderwerp bespreken. Hoe werkt het in de praktijk, hoe gaat iemand om met de onzekerheid die er is. Op dit moment willen we ook een nieuwe vorm lanceren. Aan de hand van een artikel dat eindigt met evidence-based aanbevelingen willen we in de podcast bediscussiëren hoe je bijvoorbeeld omgaat met angsten van de patiënt, sociale problemen die komen kijken bij een diagnose of watchful waiting. Dit vullen we dan aan met een infographic voor artsen en patiënten om tijdens een consult te gebruiken om dingen uit te leggen. Op die manier heeft elk medium zijn eigen doel.
Is de interactie van jullie publiek veranderd sinds jullie podcasts hebben geïntroduceerd?
Dat is zeker veranderd. We hebben een groot online publiek. Er komen rond de 3 miljoen mensen per maand naar de British Medical Journal-website. De interactie met podcasts hebben we vooral gezien in twee zaken. Als eerste in de podcast over het welzijn van artsen, waar we praten over burn-outs, pesten of mindfulness. Luisteraars herkenden zich in deze verhalen. Van daaruit werden mooie gesprekken gestart op social media. Dit zijn onderwerpen die we juist in de podcast kunnen belichten, omdat ze niet geschikt zijn voor in het tijdschrift. Ze zijn niet gebaseerd op een randomized clinical trial of ander onderzoek. De interactie hebben we daarnaast ook erg gezien toen we gestart zijn met wekelijkse updates over COVID tijdens de pandemie. We bespraken in de podcast "Talk Evidence" de meest interessante en nieuwste onderzoeken op het gebied van COVID om collega's te informeren. Luisteraars vertelden ons dat dit precies is wat ze zochten om overzicht te vinden in de pandemie. Ze vonden het heel interessant dat dokters onder elkaar hierover praten en discussiëren zoals ook op het werk gebeurt. We merkten ook dat besluitvormers gingen verwijzen naar onze podcast zoals het Ierse Ministerie van Gezondheid.
Vandaag de dag duurt het ongeveer 10 tot 15 jaar voordat het wetenschappelijk onderzoek wordt omgezet naar de praktijk. Podcasts zijn een laagdrempelig manier om kennis te verspreiden. Kunnen podcasts daarom de transitie van wetenschappelijk onderzoek naar de praktijk versnellen?
In bepaalde gevallen kunnen ze zeker de transitie versnellen, maar niet op elk onderdeel. Je kunt met een podcast urgentie geven aan bepaalde onderwerpen waardoor de transitie kan versnellen. Volgens mij is dit gebeurd tijdens de pandemie. In de podcast "Talk Evidence" bespraken we de nieuwe diagnostiek, bijwerkingen, complicaties en beleid op het gebied van COVID. Dit konden de luisteraars diezelfde dag inzetten in de praktijk. In andere gevallen is er juist veel onderzoek nodig om de veiligheid te waarborgen.
Ben jij nou nieuwsgierig geworden naar alle 26 podcasts van de British Medical Journal? Neem hier een kijkje en beslis zelf wat jouw favoriet is.
